Voor de moment

Dit is typisch het soort bericht dat ik schrijf als ik een hele tijd (bijna 2 maand, zoals nu) niet geblogd heb. Vaak omdat er weinig “blogwaardigs” gebeurd is de afgelopen tijd of omdat er juist zoveel gebeurd is dat ik geen tijd had om te bloggen.

Dit is er eentje van de eerste soort.

Er is gigantisch veel gebeurd in de wereld en ik heb daar enorm veel gedachten en emoties bij gehad. Maar ik heb me ook voorgenomen om me ervan weg te houden. Uit zelfbescherming. Want zoals vrijwel iedereen zijn wij uitgeput. Ja, ik spreek over wij, want dit gaat ook over mijn wederhelft en volgens mij zelfs over de kinders. We hebben nood aan vakantie. Echte vakantie. Die komt er gelukkig aan, over een week. Ik kijk er zo hard naar uit. Ik hoop alleen dat ik er niet te veel druk op leg en te veel van verwacht. Want “genieten zullen we, godverdomme!”

Maar waaruit bestond ons leven dan wel de afgelopen 2 maanden?

Vooral uit werk.

Sinds de horeca weer open is, is het bij Koen alle hens aan dek. En dat is goed! Want dat betekent dat het grote verlies van de eerste coronagolf toch een beetje wordt goedgemaakt (niet helemaal, maar goed, da’s nergens zo zeker?). Het Tapterras van zijn brouwerij is weer open (efkes schaamteloos reclame maken? Kan ik!), dus hij werkt momenteel 6/7 en ofwel heel vroeg ofwel tot een stuk in de nacht.

Ikzelf ben ook blijven doorwerken, zij het iets minder zotte uren. Nog harder dan voordien wel, want ik wil mijn eigen zaak laten groeien. Denk ik. Ik ben er nog niet 100% uit. Ik ben het nog allemaal aan het uitzoeken en plannen aan het smeden. En ondertussen heb ik natuurlijk ook mijn lopende en nieuwe projecten voor klanten.

Ik ben zo’n moeder die de liefde van haar kinders koopt met een ijsje op woensdagnamiddag. Maar die van de Sterhoekhoeve zijn dan ook echt veel liefde waard!

En nogal weinig uit family time

Mijn ouders zijn engelen. Zij vangen de jongens immers al de hele maand juli op, zodat wij ons volledig kunnen focussen op ons werk. Het is ook gemakkelijker dat ze gewoon daar logeren dan dat ik ze elke ochtend breng en ’s avonds weer ophaal. Enkel op woensdag en in het weekend zijn Sep en Warre thuis. Ze zien hun papa enkel live op woensdagavond en op zondag. We leven dus vrijwel “kinderloos” tegenwoordig en hoewel elke ouder daar weleens van droomt, kan ik je verzekeren dat het geen droomscenario is. Ja, het is gemakkelijk! En ja, de zeeën van tijd die weer vrijkomen zijn een verademing. Zelfs als ik tot 18u of 19u ongestoord kan werken, heb ik daarna nog een hele avond vrij. Een avond waarin ik me schuldig voel omdat ik geniet van de rust, terwijl ik “eigenlijk de kindjes toch bij mij had kunnen hebben, want ik heb nu toch tijd.” En ik weet dat het praktisch gezien logischer is. Het is onnozel om ze te moeten ophalen enkel en alleen om thuis te slapen. En als ik na het eten nog wil doorwerken, dan kan dat, zonder dat ik tot 21u bij Warre moet zitten omdat hij niet wil slapen. Of als ik nog wil wandelen na een lange werkdag, dan kan dat, zonder dat ik moet checken met Koen of hij op tijd thuis kan zijn om bij de kinderen te blijven.

En ik geniet intens van de momenten dat ik de kinderen toch bij mij heb, maar tegelijk erger ik mij zoveel gemakkelijker aan hun kleine onhebbelijkheden of hun veel te helse lawaai. Is het omdat ik het niet meer gewoon ben of is het omdat ik echt wel nood heb aan vakantie? Waarschijnlijk een combinatie van de twee.

Hashtag never not planning

nu is het tijd voor ons

Nog een weekje doorwerken: de laatste projecten met klanten afwerken, mijn eigen content maken en inplannen. En dan is het zover: vakantie! We hebben niets gepland. De jongens hebben wel een kampje (I know, na een maand “gescheiden” te zijn, maar toch, zal hen deugd doen, want ’t is samen met hun vriendjes). Maar we hebben onze bucket list. Niet dat we alles zullen kunnen doen, maar zo vallen we tenminste niet zonder inspiratie.

Wat we sowieso willen doen (of waar Koen toch serieus voor aan het pleiten is en waar ik graag in meega), is kamperen. Dat hoeft niet ver te zijn, voor mijn part is het op 5 km van ons deur, zolang we maar een dag of twee helemaal weg zijn van de wereld. Voor de rest is het enkel Costa Pelouse. En de zee, een park, het zwembad of het bos. En wij.

Geen verre reis nodig dit jaar.

Enkel tijd voor ons.