Te koop: jeugdherinneringen

Ergens midden jaren 80.
Een pasgetrouwd koppel vindt hun droomhuis.
In een onbekende omgeving tussen hun beide geboorteplaatsen.
Een paar jaar later is het getrappel te horen van een eerste dochtertje.
Even later maakt het tweede dochtertje het gezin compleet.
De eerste verbouwingen dienen zich aan.
Nieuwe vloeren, nieuwe keuken.
De meisjes trekken er zich niet veel van aan.
Plaats genoeg in het huis om te spelen.
Een kelder wordt een Barbie-paradijs.
Buiten wacht een heel andere wereld.
Kippen pikken in roodgelakte teennagels terwijl hun eieren worden gestolen.
Knieën worden verwoest door de steentjes op de oprit.
Putten worden gegraven (Een vijver! Een zwembad!)
En weer dichtgemaakt.
Nog meer verbouwingen.
Een zolder wordt een slaapkamer.
Puberdochters zijn erg gesteld op hun privacy en hun vrijheid.
Minder op hun ouders en elkaar.
Er wordt ruzie gemaakt.
Geroepen.
Met deuren geslagen.
En uitgehuild op troostende schouders.
Familie en vrienden komen over de vloer.
Met veel. En vaak.
Stoelen, tafels en zetels worden aan de kant geschoven.
Aperitieven wordt een traditie.
Feestjes zijn memorabel.
Er wordt verdriet gedeeld.
Het eerste grote verlies.
Een eerste vriendje komt over de drempel.
Fles Goudenband in de hand.
Goed voor een plaats in de zetel van de heer des huizes.
En in de harten van de hele familie.
Blijdschap en verdriet als de dochters het huis verlaten.
Trots wanneer ze met diploma’s terugkeren.
Knikkende knieën wanneer ze de wijde wereld in trekken.
Verbouwingen om de focus te verleggen.
Spullen worden verhuisd. De piano!
Maken plaats voor nieuwe spullen. Een wiegje!
De oudste kleinzoon zet er zijn eerste stapjes.
Een tweede volgt algauw.
Oude deuren worden een speelhuisje.
Kleinkinderen worden verwend.
Een nieuwe levensfase wordt ingezet.
Met een dubbel gevoel.
Een verloving wordt aangekondigd.
Een dochter komt voor 1 nacht terug.
Spanning, vreugde en bedrijvigheid op de Grote Dag.
Nog een vriendje doet zijn intrede.
De man van haar leven?
De dochters hebben hun eigen leven.
Het huis is te groot.
Tijd voor verandering.
Tijd voor een nieuw gezin.
Tijd voor nieuwe herinneringen.

Ik besefte nog niet hoe hard ik ons ouderlijk huis ga missen. Tot Sep zei “ik ga het huis van oma en opa missen.” Zes jaar heeft hij erin doorgebracht. Ik zowat het vijfdubbele. Mijn ouders nog meer. Over enkele maanden verhuizen ze. Ik kan me nog niet voorstellen dat ik niet meer elke week naar Volkegem rijd. Dat we geen tenten meer gaan opzetten in de grote tuin om grote zomerse feesten te geven. Er gaan traantjes vloeien bij de verhuis. En veel. En we zullen nog een laatste keer uitgebreid aperitieven op het terras. Met bubbels à volonté. En veel te veel hapjes. En vader-dochterdiscussies over de beste manier om de verhuiswagen in te laden.

Op naar het nieuwe huis. Nieuwe herinneringen. Te beginnen met een aperitief met bubbels. En een vader-dochterdiscussie over het uitpakken van de dozen.

P.S.: Interesse in dit fantastische huis? Check hier!