Wat houden wij van rituelen

Rituelen, wij hebben er wel een paar.

Zoals veel ouders, zijn de avondritueeltjes hier de belangrijkste. Ze geven de kinderen een vaste structuur en laten hen ontspannen voor ze naar bed gaan.

Bij ons is het: eten – schermtijd/spelen – tanden poetsen, naar het toilet, wassen, pyjama’s aan – lezen – soms yoga (als Sep er nood aan heeft, vraagt hij er zelf om) – nog een beetje over het rugje wrijven en dan slapen.

Verder schrijf ik ook iedere dag in mijn bullet journal de 3 grote to do’s voor de volgende dag. Zo sluit ik de werkdag altijd goed af en kan ik de volgende dag direct starten. Ik hield ook een tijdlang de 3 dingen bij waarvoor ik dankbaar was die dag. Sommige van die rituelen komen en gaan. En komen soms nog eens terug. En ik was al een planner, maar sinds ik zelfstandige ben, is het zoeken naar een routine die voor ons allemaal werkt. Dus dat weekschema dat ik elke zondag maak is geen overbodige luxe.

Maar zo hebben we ook de rituelen die niet dagelijks terugkeren. Hoe de kindjes elke vrijdag bij oma en opa gaan slapen bijvoorbeeld, en ik op zaterdag naar daar ga om samen met opa te gaan fietsen en dan in de namiddag met de kindjes boodschappen doe. Of dat we op woensdag gewoonlijk kindvriendelijke pasta eten (niet toevallig de enige weekdag dat ze thuis warm eten). Die dingen brengen structuur in onze levens, ze zijn een houvast.

Sep kan nu zelfs al “voorlezen” voor zijn broer. Mijn hart!

Ritueeltjes als copingmechanisme

Maar daarnaast heb ik ook andere, minder constructieve ritueeltjes. Niet allemaal even uitgebreid of even strikt, maar ze zijn er. Als angstig/neurotisch persoon zijn die ritueeltjes meestal ontstaan als een soort copingmechanisme. Net als bij de kinderen moet bijvoorbeeld ook mijn bedtijdritueel telkens volgens dezelfde volgorde verlopen, maar dan nog strenger. Eerst tanden poetsen, dan pas naar het toilet. Niet omgekeerd.

Maar er zijn nog andere, kleine dingetjes. Ik zorg bijvoorbeeld altijd dat de lichtschakelaars gelijk staan op mijn weg naar boven en ik ga net voor ik in bed ga nog even in de kamers van onze slapende schatten kijken (oké, da’s gewoon een normaal ritueel van zowat elke ouder ;)).

Die ritueeltjes of kleine gewoontes worden versterkt bij momenten van veel stress of angst. Bijvoorbeeld bij, ik zeg maar iets, een pandemie of zo. Maar in periodes dat ik me echt goed voel, worden die ook minder strikt. Dan mag er al eens een lichtknopje verkeerd staan.

Ze zijn nog beheersbaar en nemen mijn leven niet over. Ik moet niet 16 keer het licht aan en uit doen voor ik een kamer verlaat, bijvoorbeeld. Mensen weten dat ook niet altijd van mij (het is nu niet bepaald het eerste wat je vertelt als je iemand leert kennen). En ik maak er een punt van om weer een afspraak te maken bij de psycholoog als ik merk dat er ritueeltjes bijkomen of als ze mijn leven beginnen te beheersen.

En dat is volgens mij het belangrijkste. Rituelen zijn nodig: ze vormen een houvast en ze bieden structuur in een chaotische wereld. Zowel voor kinderen als voor volwassenen helpen die rust te brengen. Maar als ze niet meer vrijblijvend zijn en problematisch dwingend worden, dan is er meer aan de hand. En dan is professionele hulp nodig. Neem het van mij aan.

Deze blogpost is ontstaan in het teken van de Blogboost Najaarschallenge, een initiatief van Evi en Nina om bloggers te helpen weer wat leven in hun blog te blazen.