En nu ga ik eens niets doen

Ik voel het al een paar dagen aankomen en deze morgen merkte ik: als ik nu niet rust, lig ik over 2 dagen in bed met een keelontsteking.

Normaal is het hier zondag kuisdag (wij hebben een zot spannend leven, I know!). Maar vandaag niet.

Terwijl mijn mannen naar de bakker waren, startte ik de dag met een “throat relief” theetje en me vergapen aan de veel te dure kleren in het nieuwste Feeling magazine.

Na het ontbijt besliste ik dat een zalig bad was wat ik nodig had om even te ontspannen. Maar dat was buiten mijn razende hoofd gerekend.

“Ik moet nog de kadertjes op Warre zijn kamer ophangen. Maar best eerst met hem overleggen waar die moeten komen.”
“De ramen moeten nog gekuist worden voor Sep zijn groeifeest van volgende week.”
“Er moet eigenlijk nog vanalles gebeuren voor dat groeifeest, misschien eens een lijstje maken en een decoratieplan opmaken.”
“Champagne – allé, cava – met kleurstof, zouden de mensen dat drinken?”
“Niet vergeten straks eerst nog de agenda’s voor komende week te checken met Koen, want met al die info-avonden wordt het een drukke week.”
“Goh, maar eerst toch efkes stofzuigen. Da’s nu ook zoveel werk niet.”
“Shit, ik ging me nog inlezen in iets dat ik voor een klant moet doen volgende week.”
“Aja, best na mijn bad eerst beginnen koken, want Koen moet om 12u45 weer weg.”

20 minuten later was ik alweer uit het bad, afgedroogd en aangekleed.
En ja hoor, voor de middag had ik de plinten gestofzuigd terwijl de robotstofzuiger de slaapkamers onder handen nam, gekookt, twee wasjes gedraaid en de familiekalender overlopen met mijn mannen.

De opmerking van Koen dat ik er toch wel echt moe uitzag, deed me beslissen om deze namiddag niets te doen. Om na het eten in de zetel te ploffen met een doos chocolaatjes en een film.

Nadat ik eerst de wc’s had gekuist, natuurlijk.
En dat tweede wasje op het droogrek had gehangen.

Nu zit ik in de zetel, waar mijn 2 zoons al zitten sinds ze van tafel gingen een uur geleden.

En toen viel het me in.

Als puber was ik – tot ergernis van mijn ouders – lui. En ik ben eigenlijk soms nog graag lui. Alleen mag ik dat niet van mezelf.

Op reis kon ik toch wel af en toe lui zijn, zodat ik zowaar 2 boeken kon uitlezen!

Koen zei het me al vaker: ik kan moeilijk gewoon niksdoen en genieten. Ik voel me schuldig als ik niet productief bezig ben. En ik hoef niet ver te zoeken waar ik het vandaan haal: mijn mama kan niet gewoon op bezoek komen, maar wil altijd met iets helpen. Zelfs nu ze verplicht thuis zit met een hamstringblessure en gekneusde ribben na een val, stelde ze voor dat ik de strijk bij haar zou afzetten. Ik heb de liefste mama, maar zei haar toch maar uitdrukkelijk dat haar lichaam nu aangeeft dat ze écht eens twee weken niets mag doen en gewoon moet rusten.

Ook in mijn bedrijf heb ik datzelfde schuldgevoel als ik tijd neem voor iets anders dan werken voor klanten. Jep, zelfs als ik tijd neem om te werken aan bijvoorbeeld mijn eigen marketing (want die uren kan ik niet factureren hé). En dan nog wil ik alleen vrije momenten nemen om iets nuttigs voor mijn andere job (aka het moederschap) te doen of omdat het echt niet anders kan.

Hoe ironisch eigenlijk, want ik werd zelfstandige om het op mijn eigen ritme en volgens mijn eigen prioriteiten aan te pakken. Blijkt dat ik mijn prioriteiten nog altijd laat bepalen door “de norm”. Want ik kan toch niet amper 30 uren werken terwijl zoveel ondernemers weken van 60 uur draaien? Of terwijl mensen die fulltime voor een baas werken elke dag van 9 tot 5 op (thuis)kantoor moeten zijn? Wie ben ik dan om te beslissen dat ik eens een namiddag niet werk? Om te gaan lunchen of om eens in de zetel te kruipen met een goed boek? Om heel mijn huis te kuisen of om een belangrijke boodschap te doen, ja, dan is het nog te “verantwoorden”. Maar toch niet om “niets” te doen zeker.

Ja, ’t is vermoeiend om in mijn hoofd te leven.

Door de podcast Werk en Leven te volgen en samen te werken met gelijkgestemde onderneemsters die ook op zoek zijn naar een goeie balans tussen hun werk, hun gezin en hun eigen noden, besef ik dat ik gewoon moet doen wat ik wil en waar ik me goed bij voel. Maar tussen het beseffen en er werk van maken zit nog heel wat mentaal werk.

En dan vraag ik me af waarom elke vezel in mijn lichaam schreeuwt om een paar dagen rust terwijl ik net terug ben uit een maand verlof.

(en dan ga ik dus nu écht naar die film kijken, hé mannekes)